De film ‘Go the extra mile’ zet ons allen aan het denken over de cruciale rol die zorgverleners spelen in het bevorderen van mensenrechten binnen zorg en welzijn. Samen hebben we met veel passie gewerkt aan deze productie, die belangrijke thema’s aan het licht brengt die vaak weinig aandacht krijgen, maar die voor velen van ons dagelijkse realiteit zijn. Graag bedanken wij iedereen die vol overtuiging en enthousiasme heeft meegewerkt aan de totstandkoming van deze film. In het bijzonder filmmaker Robert Weijs die vanaf het begin goed heeft begrepen waar wij als Johannes Wier Stichting voor staan en wat wij doen. Daarom stelden wij hem drie vragen…
1. Waarom koos je als maatschappelijk geëngageerd filmer die vooral werkzaam is in en voor Afrika, voor deze opdracht? Of welke ideeën had je bij dit project toen je hiervoor gevraagd werd?
Als visueel antropoloog / filmmaker werk ik veel in Afrika. Dat varieert van zakelijke opdrachtfilms tot documentaires en meer antropologisch werk. Ik werk bijvoorbeeld al ruim 20 jaar bij de Loita Maasai in Kenia. Ik volg daar twee broers en hun gezinnen.
Dit was een heel andere opdracht maar desalniettemin dichtbij. Vanuit m’n persoonlijke leven heb ik veel ervaring in de zorg. Het is een dierbare vriendin, die zowel privé als professioneel diep verankerd is in de zorg, die mij tipte voor deze opdracht. Bij het lezen van de opdrachtbeschrijving kreeg ik meteen ideëen die ook terug te zien zijn in de uiteindelijk film. Wat ik wel heb toegevoegd was het idee om een kleine campagne te koppelen aan de hoofdfilm. Het is vaak zonde om allerlei prachtig beeldmateriaal niet te gebruiken omdat het niet past in de film. In mijn vakgebied heeft men het vaak over killing your darlings. Een oplossing is om het beeldmateriaal meerdere levens te gunnen, dus naast de hoofdfilm diepen de 4 korte films elk een specifiek thema iets verder uit.
2. Welke invloed heeft het werken aan de JWS films op je gehad?
Het voordeel van werken met een camera is dat ie heel veel deuren opent op plekken waar je normaal gesproken niet zo snel komt. Dat is echt een voorrecht en ook nu weer. Op het snijvlak van recht en zorg spelen zich heel wat ethische dilemma’s af en die dilemma’s begeven zich niet in het luchtledige maar zijn verbonden aan echte mensen. Zonder er één specifiek uit te pikken waren al deze ontmoetingen door mijn lens bijzonder. Dat was voor mij echt een eyeopener en ik hoop dat dat ook terug te zien is in de films.
3. Kan je iets meer vertellen over de productie van de films?
Bij een zoekopdracht naar de begrippen equality en equity komen op het internet allerlei plaatjes boven die heel effectief en haast in een oogopslag duidelijk maken wat het verschil is tussen die twee. Door die van de vruchtenboom en kistjes heb ik me laten inspireren. De uitdaging voor deze film was hoe breng ik dat tot leven? Met behulp van een green screen en een bezoek aan het tuincentrum is dat gelukt.
Die scène heb ik opgenomen in Studio Westhaven en Gerbrand Oudenaarden, goede vriend en eigenaar van die TV-studio, is de beroerdste niet en hij was meteen bereid om in de film te figureren ondanks dat hij normaal net als ik alleen achter de camera staat.
Bij zo’n korte film waarin veel verschillende zaken aan de orde komen is het soms echt zoeken naar hoe je zaken aan elkaar kan verbinden. Een voice-over kan hierbij uitkomst bieden. De prachtige stem van de actrice Judy Lijdsman, met wie ik vaker werk, voegt naast de zogenaamde droge informatie wamte en empathie aan het verhaal toe. Dat geeft echt een meerwaarde aan de film.
Ik maak me geen illusies. Waarschijnlijk is een jaar nadat men de film heeft bekeken veel van deze film vervlogen, maar als men onthoudt dat als zorgprofessional je soms een stapje extra moet doen naar aanleiding van de scène met de kistjes dan is de film geslaagd.
